Schermpje of suppoost?

Ik maak ‘inspiratie en informatie’: een bezoeker wil graag weten wat de highlights zijn, wat er interessant is voor hem of haar, en waarom dan wel. Daarnaast wil-ie weten waar hij moet wezen, vooral voor de meest basale behoeften: de wc en het restaurant. De parkeerplaats, de garderobe.

Wat laat je aan die bezoeker over, en wanneer neem je hem of haar bij de hand? 

In het Stedelijk Museum Amsterdam is de kunst koning. De informatievoorziening is heel basic, uitgevoerd in de eveneens basic huisstijl gemaakt door Mevis&VanDeursen. Ik tekende de plattegrond, met alleen zwarte lijntjes en helvetica. De bewegwijzering is teamwork, waarbij ik me mocht gedragen als de bezoeker, liefst de paniekerige op zoek naar het toilet, of de groep Koreanen op zoek naar de groepsingang. 

Waarom is die voorziening nou zo kaal, of zelfs ‘slecht’? Mensen die dat vragen, vinden dat een bewegwijzering perfect moet zijn, en dat je alles moet kunnen vinden op een plattegrond. Hoewel dat best een oplossing zou kunnen zijn, zou ik altijd even uitzoomen: wat is het doel van informatievoorziening?

Het doel is gastvrijheid.

Een museum met een heel karige bewegwijzering heeft gekozen: geen opvallende borden, kijk liever naar de kunst. Belangrijker: als je echt de weg niet weet, dan is er een suppoost in elke zaal. Die suppoost dient de bezoeker. Een museum met gastvrije suppoosten voelt fijn voor de bezoeker. Dat kun je bovendien trainen en sturen. 

Dan is er nog zoveel informatie die te variabel is voor de plattegrond. Voor actuele informatie heeft het Stedelijk een app van museumapp.nl. Die ontwikkelden een platform, waarmee een museum z’n digitale voorziening op maat kan maken.

Een andere ‘mens van vlees en bloed’ is de gids. Een reisgids is een boek waar alles instaat, een gids is een persoon die dat allemaal in zijn hoofd heeft. Hij of zij dist dat op, precies op maat voor de bezoeker die hij tegenover zich heeft. Heel prettig. 

Het tweede voorbeeld onder dit blog is een tentoonstelling, een opstelling, die de gids dient. Zonder gids is de opstelling statisch, en kan de bezoeker gewoon lezen, en best iets te weten komen. Maar mét gids verandert de opstelling in een ‘toolkit’ voor de gids: hij of zij kan objecten pakken, er over vertellen en ze doorgeven. Dan kunnen bezoekers het gereedschap even hanteren.

Ook hier geldt: de gids is vervangbaar door iets digitaals, met touchscreens enzo. Dat kan heel goed werken, voor naslag, voor zoeken, voor bladeren op een tijdlijn. Maar het lekker live vertellen zoals een gids dat doet, is fijn voor kinderen, groepen en mensen zonder smartphone.

Kortom: je hebt een wegwijzer nodig en je hebt een verteller nodig. 

Van beide kun je je afvragen welke vorm je voor je bezoeker wenst: machinaal of menselijk. Diepgaand of basic. Van-de-plank of helemaal op maat.

Zullen we het eens uitzoeken? Stuur me een bericht of bel me even een kort onderzoek en presentatie voor uw mensen is zo geregeld.

Museumapp.nl: binnen en buiten ‘gids’ voor bezoekers. De vraag blijft: wat ga je precies vertellen?

Een gids legt uit. Er gaat niets boven een goede gids. Die wijst precies de dingen aan die jou de beste bezoekerservaring geven. Zit het tegen, dan is het een ouwe neuzelaar. Nog altijd minder erg dan een slechte app.

Radicaal kale plattegrond. De stijl van het museum wordt overal uitgedragen, ook via de plattegrond. Sterke huisstijl, men is niet erg onder de indruk van de waan van de dag.

 

Zelfs aangrenzend Amsterdam staat er op!

Gewoon, een omtrek van het gebouw en zaalnummers. Verder niks. In brochures die tijdelijke tentoonstellingen begeleiden wordt de plattegrond wel verder ingevuld. De tweede huisstijlkleur (rood) kun je gebruiken voor routes en pijlen.

Ik maakte een plattegrond waar een heel winkelcentrum in 1 keer oppaste. Toen leerde ik: er zijn bezoekers die niet uit de voeten kunnen met zo’n plattegrond, maar die toch de weg vinden. Door het gewoon te vragen. Digitale opties zijn er eigenlijk niet: een bezoeker heeft de app voor de shopping mall niet gedownload, en gaat niet heel makkelijk naar de website. Google Indoors zou een oplossing kunnen zijn. Maar de mevrouw in de foto doet wat je meer mensen zou willen laten doen: de weg vragen. Dan is er interactie met personeel of winkeleigenaren en dat voelt goed.

Dit soort ‘echte spullen’, daarvan wil je dat de bezoeker het vast kan houden. Dat kan als er een suppoost of gids is die dat begeleidt.

Kleine tentoonstelling. Een ‘kijkdoos’ waar de bezoeker niet in kan, maar waar een gids wel objecten uit kan pakken.

Plattegrond. Compleet, alles er op en eraan, aangevuld met winkellijsten waar alle winkels en hun verdieping op staan. Maar kan elke bezoeker hem gebruiken? En ja, er is een digitaal alternatief, maar het systeem daarvoor, het inrichten ervan is prijzig en verlost u er niet van om winkels in te delen in categorieën, of de interactie af te stemmen op de behoefte van de bezoekers.

Niet interactief, gewoon een printje op een A4, uit te delen bij de ingang. Door een behulpzame vrijwilliger.